Voor het eerst zonder

Ik ging laatst voor het eerst sinds de komst van mijn kinderen (let wel: mijn oudste is 8 jaar oud) een paar dagen weg met vriendinnen. Naar Palma de Mallorca! 4 dagen, 3 nachten, met het vliegtuig in een hotel! Dus geen enkele mogelijkheid tot koken of huis toch stiekem netjes houden, nee gewoon elke dag terugkomen in een opgeruimde schone kamer. In de ochtend stond er een ontbijtje klaar en lunchen en dineren deden we buiten de deur. Wat een luxe! Maar vooral wat gezond om even weer te voelen hoe het was mijn oude ik te zijn.

Oude IK

Jenny zonder kids in Palma

Als ik het over mijn oude IK heb, dan refereer ik naar de ‘ik’ voordat de kids er waren en misschien wel de tijd voordat ik werkte. In die tijd zagen de dagen er precies zo uit zoals je zelf wilde. De dagen dat je zonder snoetenpoetsdoekjes, flesjes water en soepstengels in je tas de deur uitging. De dagen dat je niet voorkookte, laat naar bed kon gaan, zomaar een bioscoopje pakte, met een vriendin ging lunchen op woensdagmiddag, tijd had om te sporten en last but not least dat je spontaan kon bedenken dat je de hele dag in bed wilde blijven liggen. Zo voelde deze dagen in Palma ook, als of het nooit anders was geweest. Maar laat ik ook eerlijk zijn over welke gedachten en ‘obstakels’ hieraan vooraf gingen.

Obstakels

Mama gaat een paar dagen weg; die‘bom’liet ik een paar dagen voor mijn vertrek vallen vlak na het eten. Samen hadden we er goed over nagedacht wanneer we de kids zouden vertellen dat ze gezellig een paar dagen met papa zouden zijn (en papa is een leuke vent dus dat is het niet). Even om het verhaal compleet te maken; papa is al meerdere malen op pad geweest de afgelopen jaren en er speelde zich bij het vertellen daarvan nooit familiedrama’s af. Ok, mama gaat dus een paar dagen weg met vriendinnen, per direct begon er eentje te huilen en rende heel hard naar boven, de ander kwam jammerend op mijn schoot zitten en vroeg waarom zij niet mee mochten. Papa gooide nog wat beloftes zoals pizza en pannenkoeken in de strijd maar op dat moment mocht niks baten. Hoe kon mama zomaar weggaan en iedereen in de steek laten en zelf iets leuks gaan doen, dat was de tendens.

Het verdriet en de boosheid bekoelde, maar de dagen naar het afscheid toe waren niet de makkelijkste. De pizza’s en pannenkoeken en natuurlijk een kadootje uit Mallorca, werden echte beloftes en het afscheid naderde. Zo luchtig mogelijk nam ik afscheid, manlief had bedacht de meiden meteen naar het speelplein mee te nemen als afleiding maar ook dat voorkwam helaas niet de grote tranen. En zo kwam het dat ik huilend in de auto naar het vliegveld reed. In het vliegtuig tijdens het opstijgen kwam nog even de gedachte bij me op; waarom doe ik dit?!?! Maar een uur later zat ik voor het eerst sinds jaren in een vliegtuig met een glossy die ik daadwerkelijk kon lezen.

Succesverhaal voor iedereen

De trip vloog voorbij en was een razend succes. We hebben genoten van onze vrijheid, de zon en de weinige zorgen. Elke dag was er een contactmoment met het thuisfront en wat bleek, het ging daar prima zonder mama. Iedereen gelukkig, mama uitgerust, de kids eindelijk verlost van 200 gram groeten per dag en papa helemaal in zijn element als huisvader voor 3 dagen.

Al met al kan ik concluderen dat dit tripje niet alleen goed is geweest voor mij als mens maar ook voor mijn kinderen, die geleerd hebben dat het zonder mama ook heel goed gaat thuis en mijn man die naar eigen zeggen een lekker kon bonden met de kids zonder mijn bemoeienis. Een gezonde manier om alles in ons gezin weer eens even op scherp te zetten. En wat waren we blij elkaar weer allemaal te zien na een paar dagen. (echt)

Mijn advies

Ik adviseer dan ook elke mama om af en toe eens even een korte pauze te nemen van het thuisfront (als dat tot de mogelijkheden behoort). Want gelukkige mama’s maken gelukkige kinderen én een bijkomend voordeel, het geeft stof tot gesprek over de verdeling van de zorgtaak in het gezin.

Go mama’s, plan me-time in!

Jenny Badreddine
work life coach en partner Career & Kids