Schuldgevoelens, onzekerheid, falen en machteloosheid

Afgelopen week heb ik een paar intakegesprekken gehad voor geheel verschillende, nieuwe coachingstrajecten. De overeenkomst tussen deze cliënten is dat het allen moeders betreft van zogenaamde zorg-intensieve kinderen. Deze moeders zijn zonder uitzondering erg betrokken bij hun kinderen, steken veel energie in de begeleiding en hebben vaak meerdere hulpverleningstrajecten lopen, net als ik. Toen ik nadacht over het krijgen van kinderen en we de beslissing namen om daarvoor te gaan, zag ik de mooie en leuke kanten van kinderen en hield ook nog rekening met slapeloze nachten, peuterpuberteit en soms wat ruzie. Ik had echter geen rekening gehouden met de komst van een zorg-intensief kind. Een lief, welkom kind waarbij gaandeweg de jaren bleek dat niet alles zo loopt zoals ik gedacht had. Voordat ik hulp ging zoeken bij instanties waren er al jaren met problemen thuis aan vooraf gegaan. Jaren waarin ik het gevoel kreeg dat ik ongeschikt was om een kind op te voeden. Dit zorgde voor schuldgevoelens en gevoelens van onzekerheid, falen en machteloosheid. Het vertrouwen dat het wel goed komt met mijn kind was weg, het voelde nu nog meer als mijn verantwoordelijkheid met als gevolg dat ik steeds krampachtiger ging opvoeden en tegelijkertijd vaak niet wist wat nu het juiste was om te doen. Zelfs met ouder-ondersteuning. Moet ik nu juist heel strikt zijn of moet ik juist iets meer meebewegen, moet hij zich hier overheen zetten en doorzetten of vraag ik dan teveel van hem? Dit constante wikken en wegen, trial and error, kost bergen energie. Dit bracht ook spanningen met zich mee tussen mij en mijn partner.

Welke keuzes zijn de juiste?

Op het moment dat er hulp ingeschakeld wordt en een diagnose gesteld, maakt dit het inschakelen van hulpverlening mogelijk. Om hier te komen moest ik  eerst door een woud van regels, aanvragen, gesprekken, wat allemaal veel tijd kost. In de tussentijd waren er ook al problemen op school naar voren gekomen, met als gevolg dat ik hem ook nog geregeld moest ophalen van school omdat het daar niet meer ging. Je hebt geen keuze, je moet er zijn. Er zijn veel verschillende therapieën, hulptroepen etc mogelijk, maar wat is nu goed voor mijn kind? Is hij gebaat bij equitherapie? Een orthopedagoog? Psycholoog? Psychiater? Psychomotorische therapie? Neurofeedback? Medicatie? Mindfulness? Moet hij wel of niet naar het speciaal onderwijs? Een speciale opvang? En wat als het speciaal onderwijs niet speciaal genoeg is?  En wat als er geen speciale buitenschoolse opvang is? Dit moet je allemaal uitzoeken, gesprekken over voeren, financiering voor verkrijgen, evalueren en opnieuw uitzoeken, gesprekken over voeren, financiering voor verkrijgen en evalueren, want mijn kind werd ouder en wat geschikt is, kan veranderen. En natuurlijk moest ik het tegelijkertijd thuis in goede banen zien te leiden. Gedurende de jaren leerde mijn kind wat meer over zijn eigen gebruiksaanwijzing en tegelijkertijd werd hij ouder en er zaken buiten en in hem veranderen. Iedere keer dacht ik weer ‘en nu gaat het goedkomen, nu zal het op school beter gaan, nu zal het thuis beter gaan’ en iedere keer werden betere periodes afgewisseld met mindere periodes. Dit alles vraagt enorm veel energie, geduld, veerkracht, aanpassingsvermogen en flexibiliteit.

Oh ja….. en dan moet je ook nog werken!

Als je aan het werk bent, terwijl er sprake is van bovenstaand scenario, dan moet je alle zeilen bijzetten om dit alles in goede banen te leiden en zelf overeind te blijven. Qua tijd en met name qua energie vraagt dit erg veel van je. Een meedenkende werkgever is eigenlijk noodzakelijk.
Als je niet aan het werk bent, heb je wellicht meer tijd en energie. Niet zelden echter, zie ik ook dat ouders dan zo volledig opgaan in, en bezig zijn met de situatie en begeleiding van hun kind, dat ze geen ruimte zien om te werken. Het beheerst hun hele leven. Werken kan, misschien wel juist in zo’n situatie, een energiegever zijn. Je komt los van de situatie thuis, je moet je met andere zaken bezig houden, zaken waar je verstand van hebt of ervaring in hebt, waarop je invloed hebt, je behaalt resultaten, je leert nieuwe dingen en je wordt gewaardeerd. Ook voor je kind is het vaak goed als er af en toe afstand is, je bent persoonlijk zo betrokken dat je dat vaak juist niet de beste hulpverlener maakt.

Energie voor ons beiden

Voor mij is werken, naast de zorg, vaak zwaar en tegelijkertijd zou ik er niet aan moeten denken, het te moeten missen. Het maakt dat ik energie oplaad, beter in mijn vel zit en het belangrijkste: het is goed voor mijn kind! Mijn kind, dat eigenlijk niet anders is dan alle andere mensen, met zijn unieke kwaliteiten en die soms worstelt met het leven en daarbij hulp kan gebruiken. Mijn kind, waar ik zielsveel van hou, en waarvan ik, ondanks de moeilijkheden die we tegenkomen, niet zou willen dat hij anders was. En dit laatste geldt ook voor mijn cliënten!

Frieks Bruning
partner Career & Kids 

Stress-, en ACT coach en moeder van een zorgintensief kind